Het Verhaal van de Dag neemt je vandaag 75 jaar mee terug in de tijd, naar de vroege morgen van 6 juni 1944, D-Day, de dag waarop het startschot klonk voor Operatie Overlord, de al maandenlang verwachte landing van de Britse, Amerikaanse en Canadese troepen op de Noord Franse kusten.
(tekst en foto’s: Wim Meijer)
Het zou later blijken het begin van het einde te zijn van de Tweede Wereldoorlog. Het einde van de bezetting door de Duitsers van Frankrijk, en vervolgens heel Europa.
Bijna 5000 landingsvoertuigen, 11.000 vliegtuigen en 175.000 manschappen bestormden de stranden God Beach, Juno Beach, Omaha Beach, Sword Beach en Utah Beach. Bijna vijfduizend geallieerde militairen zouden de 6e juni 1944 niet overleven. Zesduizend anderen zouden door hun verwondingen de rest van hun leven worden herinnerd aan deze dag die verschrikkelijk was, maar mooi tegelijk.
Symbolen
We zijn nu 75 jaar verder. De levende getuigen van deze historische gebeurtenis zijn nog zeldzaam. De stille getuigen zijn er nog steeds. Kom in het noorden van Frankrijk en bezoek de kusten en het achterland en overal kom je die stille getuigen tegen in de vorm brokstukken op de stranden, betonnen uitzichtkoepels in de duinen en rotspartijen en de verzonken observatie- en geschutsbunkers in het glooiende heuvelgebied. 
Ze zijn er nog steeds, als littekens in de aardkorst. Littekens van een gruwelijk verleden, maar inmiddels omarmd door de aarde. Overwoekerd door groen, overspoeld door de zee, ingezet als schuren of stallen, als doelwit voor graffitikunstenaars of als bakens aan de horizon. Bijna vredelievend, maar nog altijd met lading. 
Een lading die dubbel is: enerzijds de lading van de boodschap dat vrede niet iets vanzelfsprekends is en dat er soms voor vrede moet worden gevochten. Anderzijds de lading van de boodschap dat de tijd alle pijn verzacht, en symbolen van strijd kunnen transformeren tot decors van een vredige maatschappij.
Kijken we echter naar de nog levende veteranen, naar de nog levende getuigen van D-day, dan zien we nog altijd de grote emotie die de herinneringen met zich meebrengen, waaruit je kunt concluderen dat de tijd weliswaar de pijn naar de achtergrond kan drukken, maar nooit echt heelt.
Tijd heelt alle wonden niet.
Het scheelt misschien in tranen
en wat een ander aan je ziet,
maar tijd heelt alle wonden niet.
(Veldhuis & Kemper)
