De weersomstandigheden in Nederland beginnen alweer aardig herfst-kenmerken te vertonen. Geen garantie dat dit in Japan beter is, maar toetsenist, gitarist en zanger Ruud Jansen neemt ons toch mee naar Tokyo, de oostelijke hoofdstad van Japan.
Even een resumé: Ruud Jansen, een muzikale duizendpoot (hoewel hij er maar twee heeft en dat zijn dan nog benen ook)…deze keyboard-virtuoos vertelde in zijn voorgaande columns al één en ander over zijn muzikale carrière, zijn jeugd, zijn visuele handicap en zijn avonturen met de bekende Haarlemse band The Soulful Blues Quality met zanger Dane Clark (vader Alain). Om maar eens wat te noemen. U kunt deze columns nog altijd teruglezen. (type Ruud Jansen in de zoekbalk op de sites van Nieuws.nl)
Vandaag, ik kondigde het al aan, neemt Ruud ons mee naar Tokyo! Op kosten van Yamaha, wat wilt u nog meer. Hij nam er deel aan de wereldfinale van het Yamaha Electone Concours (YEC). We gaan daarna nog naar Aruba en naar Engeland en Duitsland ook. Ruud doet wel een beroep op uw inbeeldingsvermogen, want het verhaal over de reizen spelen in het verleden…..Al met al een Magical Mystery Tour (hieronder Ruud tijdens een radioprogramma bij ZFM-Zandvoort)
tekst Ruud Jansen:
Japan
De reis naar Japan was een belevenis. In 1976 veertien dagen geheel op kosten van Yamaha naar het land van de Rijzende Zon. Deelnemen aan de wereldfinale van en ook nog een rondreis. Wel een lange vliegreis: ruim 18 uur toen. Via Hamburg naar Anchorage in Alaska, over de Noordpool naar Tokyo.
Bijna kwam ik het land niet in, want ik had in al mijn eerlijkheid iets verkeerd ingevuld in mijn visum. Men dacht dat ik er kwam werken en geld verdienen. Dat was natuurlijk niet zo. Uiteindelijk is alles door een vertegenwoordiger van Yamaha geregeld en ik werd alsnog toegelaten.
Dan maak je kennis met Tokyo….Wat een enorme stad toen al! Logeren in het Pacific Hotel, luxer dan luxe. De volgende dag ging ik naar de vestiging van Yamaha om te oefenen op de YAMAHA GX 1. Dat pracht instrument kende ik al aardig omdat ik het al een paar maanden op mijn werk bij Potgieser in Beverwijk had, om er op te studeren. Uiteindelijk werd de reis per Bullit train aanvaard naar de plek waar de finale zou plaatsvinden. Wat een sensatie om met 250 kilometer per uur door het mooie Japan te razen! Van Tokyo naar Nagoya , een afstand van 500 km en dat in 2 uur! Vervolgens met een lokale trein die veel langzamer ging naar Nemu No Sato. Dit plaatsje ligt aan het meer van Toba, waar het Yamaha Music Camp toen was gevestigd. Ongelooflijk wat ik daar zag. Een grote theaterzaal annex opname studio, met eromheen een aantal studio’s waar je kon oefenen. Alles stond er, diverse GX 1’s, vleugels, drumstellen, noem maar op. Er was ook een soort nachtclub, waar studenten van de Music Foundation speelden om het vak te leren. (hieronder voorbeelden van Yamaha-keyboards. De GX1 is mega-groot. Helaas geen foto CX1 met copyright beschikbaar)
Al snel brak de dag van de grote finale aan. ’s Ochtends een soundcheck en toen ik mijn stuk gespeeld had zei mijn begeleider: ‘You have a huge chance to win!’ Maar ach hij kende mij niet……Toen het moment aangebroken was, had ik een complete black-out. Het werd zwart voor mijn ogen, alles trilde en ik wist bij wijze van spreken niet eens meer, waar ik het orgel aan of uit moest zetten. Het werd een ramp, zo slecht als ik speelde. Puur van de zenuwen. Nergens voor nodig overigens, ik kende mijn partijen en alles was eigenlijk gewoon prima in orde.
Dus….. toen ik van het podium afkwam, hoorde ik slechts: ‘You ruined it….’ ‘Goh meen je dat nou’ dacht ik…….Mijn improvisatie kon mij niet meer redden, geen wereld kampioen dus…. Alom verwijten van mijn Duitse begeleider. Hij was echt kwaad. Nou jammer dan. De dagen erna werden toch nog mooi door de rondreis die we door een deel van Japan maakten. Kyoto, Nara, en via het sportkamp Tsumagoy terug naar Tokyo en naar huis.
Aruba
Dan is het een aantal jaren rustig aan het reisfront. Maar er komt opnieuw een avontuur aan. Dat gebeurde in het gedenkwaardige jaar 1980. Ik speelde op een feestje van een Beverwijks echtpaar, dat een groot aantal jaren getrouwd was. De dochter en schoonzoon vonden dat dermate leuk, dat ze me uitgenodigden in de zomer 3 weken naar Aruba te komen. Als “werkvakantie” zeg maar. Ook dat werd wederom een belevenis. Ik zou 3 weken lang tijdens het happy hour in hun tearoom “De Dissel” spelen op een orgel. Dat orgel hadden ze nog niet, dus het werd speciaal aangekocht. Een splinternieuwe Yamaha E 50. Leuk dat dat was! Met name het Nederlandse publiek vond het maar wat leuk. Het werd steeds drukker in de tearoom. Maar behalve dat ik daar speelde, werd er mooi gebruik gemaakt van mijn aanwezigheid. Ik kreeg bijvoorbeeld een half uur televisiezendtijd! Ik speelde live op het orgel, dat op een open truck naar de studio werd vervoerd…..Ook speelde ik op Aruba tijdens het Happy Hour in een van de grote hotels voor met name Amerikaanse toeristen.
Op Aruba zijn ze gek op ‘miss’ verkiezingen… Zo was er de Miss Aruba Pressclub verkiezing. Dat evenement vond plaats aan de rand van het zwembad van het Holiday Inn hotel. Eén van de organisatoren had een Yamaha E 70-orgel, en dat werd bij het zwembad neergezet en Jansen mocht spelen. Wat een avond! Ik had speciaal voor de gelegenheid het Arubaanse volkslied ingestudeerd: het Aruba Dushi Tera. Men was verrast, dat een Hollander dat stuk kende. Maar ja, ik was ingeseind hè…. Ik had zowel de plaat als de bladmuziek opgestuurd gekregen dus: Het kind kon de was doen! Het mooie was, dat iedereen opstond en uit volle borst meezong! Dat men er onder de indruk van was, bleek een dag later in De Dissel. Een delegatie van de regering van Aruba kwam de zaak binnen, en Jansen werd onderscheiden… Een speldje en de vlag van Aruba omdat men zo trots was dat ik hun volkslied gespeeld had. Ik heb daar echt een toptijd gehad. De familie waar ik tijdelijk mocht logeren, nam me overal mee naar toe en zo heb ik het eiland goed leren kennen.
Liverpool
Het volgende uitje waar ik u over wil vertellen kwam voort uit mijn werk voor de Pianobar in Amsterdam. Iedereen die mij een beetje kent weet, dat ik mijn repertoire doorspek met songs van The Beatles. Tja ik ben nu eenmaal fan…In de pauze werd ik gevraagd naar een paar dames te komen, die mijn een drankje aanboden en zeiden onder de indruk te zijn van het feit dat ik zoveel Beatles songs kende. Of ik wel eens in Liverpool geweest was? Nee dus. Wie schetst mijn verbazing, toen ik een uitnodiging kreeg om tijdens het Mathew Street Festival naar Liverpool te komen met mijn partner. Ik zou bij genoemde dames logeren en alles meemaken wat er te doen was in de stad. Op zaterdag heen, en op dinsdag erop weer terug naar huis.
Drie onvergetelijke dagen in de Beatles-stad. Alles ademde Beatles daar. In elke club of café Beatlesmuziek met bands van over de hele wereld. Ik heb er natuurlijk all the places of interest gezien. De geboortehuizen van de Fab Four, hun scholen, Penny Lane, Strawberry Fields, the Cavern, een prachtige rondrit in de Magical Mystery tour bus. Niet de echte overigens, maar wel precies dezelfde bus. En dan het Beatles museum aan de Albert Docks. Een fantastische belevenis. Ik ben later, in 2006, met een goede vriend, nog een keer terug geweest en heb toen alles nog een keer herbeleefd. (hieronder Ruud en drummer Charles Duijff (R) in het Beatles-museum te Alkmaar)
Duitsland
Ik heb aan The Beatles trouwens ook mijn laatste trip naar het buitenland te danken. Oost Duitsland: Schwedt am Oder, tegen de Poolse grens aan. Drie keer zou ik deze plaats gaan bezoeken. Toen ik in de Pianobar van Volendam speelde was een groep Duitsers op doorreis. Eén van hen was een fervent Beatles-fan en ook nog eens Theaterdirecteur in Schwedt am Oder. Hij vertelde dat hij een muziektheaterstuk gemaakt had gebaseerd op Beatlesmuziek. Of ik zin had daarnaar te komen kijken. Nou natuurlijk wel. Alles werd geregeld en zo vertrok ik, samen met een vriendin per trein naar Berlijn. Omdat we in Berlijn een overstaptijd hadden van ruim 2 uur, regelde mijn vriendin die beter Duits sprak dan ik, een taxi rondrit door de stad en zo zagen we in een korte tijd alle mooie plaatsen van Berlijn. Vervolgens per trein door naar Schwedt. Mooi hotel en ‘s avonds de genoemde voorstelling. Dat was zeer de moeite waard. Wel een beetje vreemd om alle nummers te horen met Duitse teksten…Ik schreef het al, ik ben er totaal drie keer geweest. De 2e keer was, om der zelf te spelen in een foyer van het theater tijdens een Beatles-manifestatie. En dat resulteerde weer in een uitnodiging om, dit keer met mijn complete Beatle-band, terug te komen tijdens het festival Yellow Submarine 40 jaar. Met Charles Duijff op drums, Paul Bakker en Peter Bekker op gitaar, Cees van der Laarse basgitaar verzorgde ik er drie optredens. Er namen veel Beatles bandjes deel aan dit evenement, maar wij konden ons onderscheiden omdat wij repertoire speelden die de andere bands niet live konden waarmaken. Ik noem als voorbeeld Beatle-nummers als A Day in the Life en de hele 2e kant van het album Abbey Road.
Ik heb nog ergens recensies, van mensen die totaal “begeistert” waren dat wij dat konden met zijn vijven…..Zelfs het plaatselijke TV-journaal behaalden we daarmee….
Zo lezers…..heeft u kennis genomen van mijn globetrotters-verhaal. Het muzikantenvak heeft mij al veel leuks gebracht………..
COLUMNS RUUD worden vervolgd
