Vandaag 101 jaar geleden, op 31 maart 1923, won de toen 32-jarige Amerikaanse Alma Cummings de eerste dansmarathon uit de geschiedenis. Maar liefst 27 uur lang stond (èn danste) zij onafgebroken op de dansvloer van de New York City’s Audubon Ballroom, haar zes opeenvolgende danspartners vertwijfeld en uitgeput achterlatend.
(tekst: Wim Meijer)
In voetsporen van Alma Cummings
Wat Alma Cummings ten deel viel na het vestigen van haar wereldrecord ‘duur-dansen’ was een kortstondige periode van bekendheid en roem. En dat was nou precies waar veel Amerikaanse jongeren gedurende de jaren van de Grote Depressie naar hunkerden. Een mogelijkheid om bekendheid te verwerven, te ontsnappen uit het grijze bestaan van de twintiger jaren en te hopen op een doorbrak in de showbusiness of filmwereld.
De overwinning van Alma Cummings wakkerde die hoop aan, en daarmee kwam het fenomeen ‘dansmarathon’ in een stroomversnelling. Organisatoren van dansevenementen dienden zich bij bosjes aan en jongeren stonden in de rij om het record van Alma Cummings te breken.
Uitputtingslagen
Het duurde niet lang of door heel Amerika vonden dansmarathons plaats, waarbij de grenzen niet alleen werden verlegd, maar zelfs volledig zoek raakten. Was die eerste dansmarathon nog een evenement van ruim een etmaal, door het verruimen van de spelregels, werd de duur van de dansmarathons uitgerekt tot fysieke en mentale uitputtingsslagen van zelfs weken tot maanden. Daarbij werd dan wel de regel gehanteerd dat men steeds na twee of drie uur dansen een kwartier mocht rusten. Dat kon echter niet voorkomen dat deelnemers soms letterlijk dodelijk uitgeput raakten en op de dansvloer het leven lieten. Maar zelfs dàt kon de andere deelnemers er niet van weerhouden om door te gaan.
Dodelijke kater
De langste dansmarathon uit de geschiedenis is de “Million Dollar Steel Pier Marathon” in Atlantic City. Deze begon op 6 juni 1932 en eindigde na 4152 uur en 30 minuten op de 30e november van dat jaar. Voor het winnende koppel lag een prijs klaar van duizend dollar. Hoe het de verliezende koppels van die marathon is vergaan vertelt het verhaal niet. Bekend is wèl dat de meeste dodelijke slachtoffers van dansmarathons vielen na afloop van het ‘feest’. Als gevolg van het langdurige slaaptekort raakten mensen soms alsnog in een veelal fatale coma.
Een andere doodsoorzaak ná een dansmarathon was zelfmoord. Voor veel mensen was het deelnemen aan een dansmarathon een laatste redmiddel om de Grote Depressie te overleven. Allereerst hadden ze gedurende de marathon onderdak en eten. En ook was daar de hoop op de roem en de geldprijs bij de overwinning. Als de marathon dan eindigde zonder overwinning verdween daarmee de laatste hoop op een ander leven, wat regelmatig voor deelnemers onoverkoombaar bleek leidde tot een ‘dodelijke kater’.
They Shoot Horses, Don’t They?
Hoe groot de dramatiek rond de dansmarathons kon zijn werd in 1935 beschreven door de Amerikaanse schrijver Horace McCoy in zijn boek ‘They Shoot Horses, Don’t They?’ Het drama werd in 1969 werd verfilmd door Sidney Pollack met Jane Fonda and Michael Sarrazin in de hoofdrollen
Naarmate de depressie in Amerika naar zijn eind liep ontstond er meer weerstand tegen de dansmarathons. Tegen het einde van de dertiger jaren werden ze dan ook verboden in de meeste staten, hoewel het toch nog duurde tot de Tweede Wereldoorlog voordat ze ècht waren uitgebannen.
Nieuw TV-format
Inmiddels zijn we zo’n kleine eeuw verder en steekt zo nu en dan toch weer het fenomeen ‘dansmarathon’ de kop op. In 2012 was het John de Mol die in het programma College Tour aan presentator Twan Huys toevertrouwde te werken aan een TV-programma rond een dansmarathon van mogelijk 60 tot 80 uur, volgens het principe : ‘Last couple standing wins’. Uiteindelijk leidde het in 2021 tot het programma De Dansmarathon, waarbij 100 koppels met zo min mogelijk pauze vijftig uur achter elkaar moesten dansen om kans te maken op een hoofdprijs van 100.000 euro. Het waren uiteindelijk Jermaine en Tawatha, zij hadden een rusttijd van verbruikt van slechts 35 minuten in 50 uur.
Wereldrecord
Om toch nog even een zuivere vergelijking te maken met die allereerste marathondanseres Alma Cummings die 101 jaar geleden 27 uur non-stop danste: Op dit moment staat in het Guinness Book Of Records het wereldrecord marathondansen op 127 uur. Het record werd gevestigd tussen 29 mei tot 3 juni 2023 door de Indiase Srushti Sudhir Jagtap, een 16-jarige studente uit Latur, Maharashtra, India. Tijdens de poging voerde ze het grootste deel van haar tijd Kathak uit, een klassieke dansstijl uit India.
