vrijdag 19 april 2024
Jouw wereld, jouw nieuws

Column van de Dag: Hergebruiken… dat zat er al jong in!

Door: Push vanuit Beverwijk

Laatste update: 26-01-2019 21:43
Foto: Reva Beek

Een nieuwe column van milieuactiviste Reva Beek waarbij ze terug gaat naar de wortels van haar passie voor hergebruik van artikelen en materialen en het reduceren van ons afval.

Hergebruiken… dat zat er al jong in! (door: Reva Beek)

Toen ik een jaar of 16 was, kreeg ik een bijbaantje bij de gemeente reiniging en ging ik in weekenden en vakanties als vuilnis”man” door het leven. Mijn oudste broer was mij al een paar zomervakanties voorgegaan en ik was de tweede op rij, waarna mijn jongere broer en zwager nog zouden volgen.

Zakgeld was geen vetpot dus ik begon al vroeg met bijbaantjes zoals een folderwijk, bollen pellen, plantsoenendienst, serveren, schoonmaken of eten rondbrengen in bejaardentehuizen. Meestal hield ik die baantjes niet langer vol dan een maand of hooguit twee, maar deze vond ik leuk en met stip het stoerst van allemaal.

Heemstede en Zandvoort waren mijn werkterrein

In de zomervakanties waren het de woonwijken in Heemstede waar ik achter de vuilniswagen aanliep en waar we hier en daar gewoon via de achterdeur naar binnen mochten lopen, voor een koffie en sigaretpauze.

In Zandvoort werkte ik in weekenden en ging ik zaterdags de boulevard af om containers te legen. Alle resten van de viskramen maakte in samenwerking met de zon mooie broedplaatsen voor maden, die regelmatig al hun weg naar buiten hadden gevonden tegen de tijd dat ik ten tonele kwam. Ik denk dat mijn fascinatie voor insecten ongeveer in die tijd is ontstaan. De stank was niet te harden en ik hoef ze ook niet perse als huisdieren, maar aan de andere kant zijn ze natuurlijk wel super handig en duurzaam, want in feite ruimen ze onze rommel op.

Van huis uit deden we al volop aan hergebruiken en het reduceren van ons afval, al was de insteek voor mijn ouders vooral de noodzaak om op de centen te letten, waarvan we er niet veel hadden. Van oude barrels werden nieuwe fietsen in elkaar geknutseld, en ook onze auto’s werden eerst 3000 keer onderhanden genomen en keer op keer nieuw leven ingeblazen door mijn vader, voordat ze werden opgegeven en naar het autokerkhof vertrokken.
Nieuwe kleren kwamen vaak in de vorm van afdankertjes van vriendinnen van mijn moeder. Wanneer de zakken met kleren binnen kwamen, dan voelde dat net als met kerst wanneer mijn vader met het kerstpakket van zijn werk thuis kwam. Er zat zelden wat tussen waar je hart echt sneller van ging kloppen, maar toch was het altijd feest.

Spullen die wij niet meer nodig hadden brachten we naar de Schalm, wat destijds, denk ik, de eerste en enige kringloopwinkel in Haarlem en omstreken was. In ruil voor je afdankertjes kreeg je een paar zelfgemaakte kaarsen. Ik vond dat als kind een slechte deal en vroeg me vaak af hoeveel kaarsen ik had kunnen regelen, als ik die spullen stuk voor stuk ingeleverd zou hebben.

Ik herinner mij de ijzerboer, Jan van het woonwagenkamp. Hij reed met zijn bakfiets door Heemstede om oud ijzer op te halen. Op het schoolplein gingen er destijds spannende verhalen de ronde over het kamp dus Jan zijn blik werd hevig vermeden.En wie herinnerd zich nog Bertus de Graaf, alias de zingende schillenboer? Bertus woonde bij ons in de straat toen we nog in de Indische buurt woonde. Bertus was tevens dichter, rijmelaar en zanger van een ongekend groot repertoire van volksliedjes.

En dan had je de WOP, (Werkgroep Oud Papier) Deze organisatie was opgericht door een stel jonge gasten die op turn vereniging de Gazelle zaten, waar mijn zussen en ik vroeger ook turnde. Ze begonnen met een eenmalige actie, om geld op te halen voor een kindertehuis in Indonesië, maar hebben vervolgens jaren papier opgehaald waarvan de opbrengst altijd richting dat kindertehuis is blijven gaan. Mijn oudste broer werd toen hij een jaar of 8 was, ook deel van dit vriendenclubje, en is tot zijn 16e een aantal keer in de maand langs huizen gegaan.

En nu, 25 jaar later, gaat het er allemaal best anders aan toe

En nu, 25 jaar later, gaat het er allemaal best anders aan toe. De schillen en de ijzerboer zijn uit het straatbeeld verdwenen. Zo ook het 8 jarige jongetje van de WOP. Het 16 jarige vuilnisman/meisje is inmiddels alweer een tijdje volwassen, en probeert mensen o.a. via deze column aan te moedigen om beter met hun afval om te gaan.

Dus laat ik maar van de gelegenheid gebruik maken om wat linkjes toe te voegen van wat en waar er in de regio Kennemerland zoal te beleven valt op het gebied van hergebruiken.

Cookieinstellingen